Archive
Early Life Gallery
Born in 1925 in Trabzon, Turkey, Nejad Ahmadzadeh was raised alongside two brothers and one sister where, when Nejad was in his early teens, they moved to Iran with their parents who had been encouraged by a family member to start a new and better life. Only a year after moving, Nejad’s father died leaving the family to work together to keep on top of finances. Being the oldest, Nejad and his brother Fereydoun had to balance work and school whilst their mother and sister took orders for knitted garments for women.
Born June 1930 in Tehran with a Russian mother and Iranian Azerbaijan father, Haideh, also known as Aida by friends, family as stage name, grew up in a household which embraced different languages and cultures. Languages included Russian, Farsi and English which served well throughout her career.
At the age of fifteen, Haideh was asked to perform two dances for the school recital under the direction of American dance teacher, Mrs Cook - who had great interest and knowledge of the Iranian history and literature which informed her ambition to revive ancient Iranian arts through dance and poetry.
نژاد احمد زاده در سال هزار و نهصد و بیست و پنج میلادی در ترابزون ترکیه به دنیا آمد و در زمان نوجوانی به همراه خانواده به دنبال زندگی بهتر به ایران مهاجرت کردند. یک سال بعد، پدر خانواده از دنیا رفت و آنها باید برای تامین مخارج زندگی کار می کردند. نژاد به عنوان فرزند ارشد خانواده، به همراه برادرش فریدون در کنار تحصیل ، کار می کردند در حالی که مادر و خواهرش به بافندگی لباس برای زنان مشغول شدند
هایده احمد زاده در سال هزار و سیصد و نه شمسی از مادری روسی و پدری آذربایجانی در تهران متولد شد. هایده که نام خانوادگی اش آیدا بود که نام هنری او نیز بود در خانه ای بزرگ شد که در آن فرهنگ ها و زبان های گوناگون رایج بود. زبانهایی مثل روسی، فارسی و انگلیسی که او در تمام مدت کار حرفه ای خود آنها را به کار می گرفت.
هایده پانزده ساله بود که از او خواسته شد تحت نظر خانم کوک که علاقه و دانش بسیاری درباره تاریخ و ادبیات ایران داشت در مدرسه به اجرای رقص بپردازد. خانم کوک در صدد بود هنر های قدمی ایران را از راه شعر و اجرای هنری زنده کند.
نەژاد ئەحمەدزادە لە ساڵی ١٣٠٤ لە شاری ترابزۆنی تورکیا لە دایک بووە و لە تەمەنی هەرزەکاریدا لەگەڵ بنەماڵەکەی بە دوای ژیانێکی باشتردا کۆچیان کرد بۆ ئێران. دوای ساڵێک باوکی کۆچی دوایی کرد و ناچار بوون کار بکەن بۆ ئەوەی بژێوی ژیانیان دابین بکەن. نەژاد، وەک منداڵی گەورەی خێزانەکە، لەگەڵ فێریدۆنی برای لە کاتی خوێندندا کاریان دەکرد، لە کاتێکدا دایکی و خوشکەکەی سەرقاڵی چنینی جلوبەرگ بۆ ژنان بوون
هایده ئەحمەدزادە لە ساڵی ١٣٠٩ لە دایکێکی ڕووسی و باوکێکی ئازەربایجانی لە شاری تاران لەدایک بووە. نازناوی هونه‌ری هایده، ئایدا بوو،هایده لە ماڵێکدا گەورە بووە کە کولتوور و زمانی جیاواز تێیدا باو بووە. زمانەکانی وەک ڕووسی و فارسی و ئینگلیزی، که بە درێژایی ژیانی پیشەیی خۆی بەکاریان هێناوە
هایده تەمەنی پانزە ساڵ بوو،کە داوای لێ کرا کە لە فیرگه بە سەرپەرشتی خاتوو کۆک، کە حەز و زانیارییەکی زۆری لەسەر مێژوو و ئەدەبی ئێران هەبوو، سه ما بکات. خاتوو کوک دەیویست لە ڕێگەی شیعر و نمایشی هونەرییەوە هونەرە کۆنەکانی ئێران زیندوو بکاتەوە
Mrs Cook’s Dance School Gallery
Concerned for her physical health, after contracting Malaria at the early age of 5 years old, Haideh’s mother enrolled her into the only dancing school in Tehran, led by Madame Cornelli. From the age of six, Haideh loved dancing and regularly attended classes - her mother was very encouraging and proceeded to make Haideh’s costumes for the annual Parents Day performances. Haideh believed this was because her mother was not able to express her artistic talents in her youth.
After seeing Mrs Cook’s newspaper advert in 1946, Nejad thought the sound of pursuing a career in show business was very appealing, so he turned up to a session only to discover it was a role as a male dancer. Mrs Cook was impressed by his natural musicality and invited him to join the dance company.
After noticing Haideh’s talent, she asked her to join her group in which she was recruiting through newspaper adverts. After some convincing, Haideh’s mother agreed to let Haideh change dance schools as well as persuading her closest friends Wilma and Nesta to join too.
Haideh and Nejad met in 1946 through the early stages of Mrs Nilla Cram Cook’s Ballet school when they were 16 and 21 years old. Haideh had been dancing since she was a child and Nejad simply went along with a group of friends not expecting it to be a call out for a dance school, however, due to his natural musicality, Mrs Cook saw potential and invited him to join the troop.
Haideh recalled that she was excited to have “a handsome mature young man” joining the dance troop. She believed, to Nejad, at first glance, she seemed to be just a teenager, “with plaits” and “attending class and rehearsals with a chaperon” however, as the dance troop began to tour and Haideh gave Nejad English lessons, the two grew close and gradually fell in love.
مادر هایده که بعد از ابتلای او به مالاریا، نگران سلامتی او بود، در پنج سالگی هایده را در مدرسه رقص در تهران نام نویسی کرد. مدیر مدرسه مادام کورنلی بود. هایده از شش سالگی عاشق رقص شد و در کلاسها شرکت می کرد. مادر او که بزرگترین مشوق او در این کار بود، لباسهای هایده را برای مراسمی مثل جشن مدرسه با اولیا می دوخت. هایده بر این باور بود که علت شوق و حمایت مادر این بود که او خود نتوانسته بود در دوران جوانی، علایق هنری خود را دنبال کند. از همان آغاز، هایده با دوستانی مثل نستا و ویلما آشنا شد که به هم گروه رقص او تبدیل شدند. او به رقص در مدرسه کرونلی ادامه داد تا جایی که در تمام رقص ها به بالاترین درجه رسید و به رقصنده رهبر ( لیدر) یا سولو ( تک ) تبدیل شد
در سال 1946 نژاد بعد از دیدن آگهی خانم کوک در روزنامه، به فکر حرفه رقص افتاد و کار حرفه ای در صنعت نمایش را جذاب دید. او در همان جلسه اول، نقش رقصنده مرد را از آن خود کرد. خانم کوک، که تحت تاثیر ویژگی های بدنی و استعداد او در فهم موسیقی شده بود از او دعوت کرد به سازمان ملحق شود. مهارت او در موسیقی و نوازندگی پیانو ، در حین رقص و همکاری با آهنگسازان به کار آمد.
بعد از اینکه او متوجه استعداد هایده شد، از او خواست به گروه او ملحق شود. کوک، برای جذب رقصنده در روزنامه آگهی داد. مادر هایده اجازه داد مدرسه رقصش را عوض کند و از ویلما و نستا هم خواست به مدرسه جدید بروند
هایده و نژاد در کلاس باله خانم کوک با یکدیگر آشنا شدند. هایده شانزده ساله بود و نژاد بیست و یک ساله. هایده از پیوستن یک یک مرد جوان و جذاب به گروه خوشحال بود. از نظر نژاد، در نگاه اول، هایده یک نوجوانی با موهای بافته بود که با یک مراقب به کلاس های رقص و تمرین رقص می رفت. با شروع تور گروه رقص، هایده به نژاد انگلیسی درس می داد و این باعث نزدیکی آنها و ایجاد عشق و علاقه بین شان شد.
دایکی هایده، دوای تووش بونی هایدە بە مەلاریا ، نیگەران بوو لە تەندروستی ئەو، و لە تەمەنی پێنج ساڵیدا ناوی هایده ی لە فیرگه ی سەما لە شاری تاران تۆمار کرد. بەڕێوەبەری فیرگه که مادام کۆرنێلی بوو. هایده لە تەمەنی شەش ساڵیدا خولیای سەما بو و بەشداری وانەکانی دە کرد. دایکی گەورەترین هاندەری بوو لەم کارەدا، و هه ر وه ها خوی جل و بەرگی هایده ی بۆ بۆنە کانی سه ما کردنی دەدووری. هایدە وا هه ستی ده کرد پشتیوانی کردنی دایکی بۆ سه ما کردن بو ئەوە دەگەڕێتەوە کە خۆی لە تەمەنی لاوێتیدا نەیتوانیوە شوێنی ئارزووی هونه ری خۆی به که ویت . هەر لە سەرەتاوە هایده هاوڕێکانی وەک نێستا و ویلما ناسی کە پاشان بوون به هاو گروپی سەمای ئەو.ئه و لە فیرگه ی کرۆنێلی بەردەوام بوو لە سەماکردن تا گەیشتە بەرزترین ئاست لە هەموو سەماکاندا و بوو بە سە رکردە
لە ساڵی 1946 دا، دوای بینینی ڕیکلامی خاتوو کوک لە ڕۆژنامەکەدا، نەژاد بیری لە پیشەی سەما کردەوە وئیش کە ردن لە بواری شانو سەرنجی ڕاکێشا . هەر لە یەکەم دیداردا ڕۆڵی سەماکاری پیاوی گرتە ئەستۆ. خاتوو کوک کە سەرسام بوو بە سیما وجەستە و بەهرەی تێگەیشتنی ئە و لە مۆسیقا دا، بانگهێشتی کرد بۆ ئەوەی پەیوەندی بەو ڕێکخراوە بکات. لێهاتوویی ئەو لە بواری مۆسیقا و ژەنینی پیانۆدا لە کاتی سەماکردن و هاوکاری لەگەڵ ئاوازدانەراندا بەسوود بوو
هایده و نەژاد لە پۆلی بالە ی خاتوو کوک یەکتریان بینی. هایده تەمەنی شانزە ساڵ و نەژاد بیست و یەک ساڵی بوو. هایده دڵخۆش بوو کە پیاوێکی گەنج و سەرنجڕاکێش پەیوەندی بە و گروپەوه کردووه. لە بوچونی نژاد، لە یەکەم نیگادا، هایدە هەرزەکارێکی قژ لۆل بوو که لەگەڵ چاودێرێک بەشداری وانەکانی سەما و مەشقی سەمای دەکرد. لەگەڵ دەستپێکردنی گەشتی گروپی سەما، هایدە وانه ی ئینگلیزی به نەژاد دە ویت و ئەمە بو به هوکاری نزیکبوونەوە و پیوندی خۆشەویستی
Adult and Family Life
The two married in Tehran, 19th April 1951 surrounded by a few members of the family and friends in her parent’s flat. Having just signed a two-year contract with Mrs Cook, the two left for Beirut straight after the wedding for seven months. By referring to Haideh’s memoir alone, it is evident that the two enjoyed each other’s company inside and outside the dance company; they would regularly go out for food and drink and engage with the local people in whichever city in which they were staying. They had two sons, Nader (b.1955) and Hormoz (b.1960)- who encouraged the fruition of Haideh’s memoir, both of whom now live in Greater Manchester.
In 1955, Nejad was asked by the Fine Arts Department of Iran to Direct the Iranian Ballet Company and sister of the company, National and Folk Music, Song and Dance Ensemble, with Principle Dancer, and later Choreographer Haideh by his side. The National Iranian Ballet company officially became established and opened in 1958 and together, Haideh and Nejad continued to bring Western ballet to Iran whilst making a conscious effort to stay true to traditional Iranian culture. The company toured across the world and invited guest choreographers from the US and Europe which led to a worldwide prestigious reputation and appreciation. Aside from the dance company, the two endured extensive traveling and family life.
On their plane journey from Dhaka to Tehran, Haideh and Nejad, along with several other dancers, experienced an emergency forced landing in a desert due to poor weather conditions. Luckily, no one was hurt!
در سال هزار و نهصد و پنجاه و نه میلادی، آنها در مراسمی با حضور خانواده و دوستان در آپارتمان خانواده هایده ازدواج کردند. آنها که به تازگی قرارداد دوساله تور را با خانم کوک امضا کرده بودند، بلافاصله بعد از عروسی، برای هفت ماه به بیروت رفتند. به نوشته هایده، آن ها هم در تمرین های رقص و هم در بیرون از آن و در زندگی عادی، از زندگی خود لذت می بردند. در هر شهری، آنها به کافه های محلی رفته و با مردم محلی آنجا ارتباط برقرار می کردند. آن ها دو پسر به نام های نادر و هرمز دارند که در نوجوانی برای تحصیل به شهر منچستر در انگلیس نقل مکان کردند و از آن زمان در این شهر زندگی می کنند
در طول دوران کاری شان، هایده و نژاد نمایش های باله غربی را به ایران آوردند در حالی که همواره سعی داشتند به فرهنگ ها و سنت های ایرانی وفادار بمانند. گروه، نمایش های زیادی را به سرتاسر جهان برد و طراحان رقص را از آمریکا و اروپا به ایران دعوت کرد که این باعث شهرت جهانی سازمان شد. در کنار کار در کمپانی رقص، هایده و نژاد در زندگی خانوادگی خود نیز همواره سفر می رفتند و حتی یکبار هواپیمای آنها از داکا به تهران دچار سانحه شد
در سالهای ابتدایی حرفه اش، هایده همزمان با تحصیل و کار به عنوان دستیار مهد کودک در یک مهد دو زبانه، به همراه گروه رقص در تور شرکت می کرد. بعدها او ازدواج و زندگی خانوادگی را با نقش مهم به عنوان طراح رقص در سازمان ملی باله ادامه داد. یکی از مهمترین کارهای او اجرای نمایش بیژن و منیژه بود که او طراحی رقص آن را به عهده داشت و مورد توجه و تحسین بسیار قرار گرفت
لە ساڵانی سەرەتای ژیانی هونەریدا، هایده هاوکات له گه ل خوێندن و کارکردنی وەک یاریدەدەری باخچەی ساوایان لە باخچەیەکی ساوایانی دوو زمانەدا، لەگەڵ گروپی سەما بەشداری گەشتەکانی سه مای دەکرد. دواتر بە ڕۆڵێکی گرنگ وەک داریژه ر لە ڕێکخراوی سه مای باله ی نیشتمانی درێژە بە ژیانی هاوسەرگیری و خێزانی خۆی دا . یەکێک لە کارە هەرە گرنگەکانی، شانوی بیژەن و مەنیجە بوو، کە ئەو داریژه ری سه ماکه بو که سەرنج وسه رسامییەکی زۆری وەرگرد.
ساڵی ١٩٥٩ پاشان، به به ش داری بنەماڵە و هاوڕێیان لە مالی هایده، هاوسەرگیریان کرد. تازە گرێبەستی گەشتی دوو ساڵەیان لەگەڵ خاتوو کوک واژۆ کردبوو، ڕاستەوخۆ دوای هاوسەرگیرییەکە، بۆ ماوەی حەوت مانگ چوونە بەیروت.
بە وته ی هایده، هەم لە سەمادا و هەم لە ژیانی ئاساییدا چێژیان لە ژیانیان وەرگرت. لە هەر شارێک دەچوونە کافێ ناوخۆییەکان و لەگەڵ خەڵکی ناوچەکەدا قسه یان دەکرد، ئه وان دوو کوڕیان هەیە بە ناوی نادر و هورمز، کاتێک که جوان بوون به مه به ستی خویندن ڕوویان لە شاری مانچستەر لە بە ریتانیا کرد و لەو کاتەوە تا ئیستا له م شاره دا ده ژین
هایده و نەژاد لە ماوەی ژیانی هونەریدا نمایشی بالە ی ڕۆژئاوایان هێنایە ئێران و لە هەمان کاتدا هەمیشە هەوڵیان دەدا وه فادار بمێننەوە بۆ کولتوور و نەریتی ئێران. گروپەکە چەندین نمایشی لە هەموو جیهاندا ئەنجامدا و کۆریۆگرافەرانی ئەمریکا و ئەوروپایان بانگهێشت کرد بۆ ئێران، ئەمەش بووە هۆی ئەوەی کە ناوبانگێکی زۆری ئه وان.
هایده و نەژاد جگە لە کارکردن لە کۆمپانیای سەما، هەمیشە لە ژیانی خێزانی خۆیاندا سەفەریان دەکرد و تەنانەت جارێکیش فڕۆکەکەیان لە داکاوە بو تاران تووشی ڕووداو بوو.
Iranian National Ballet Company
Following their success as dancers and the birth of their first son, Nedar, Haideh and Nejad continued to go along to arts and cultural events in Tehran.
One night, in 1955, they attended a charity ball and were approached by the head of the Department of Fine Arts, Mr Pahlbod, who had heard a great deal about Mrs Cook’s dance group and their participation in it - he had even seen them perform in Istanbul and Ankara. Pahlbod then asked the couple if they would be interested in starting a ballet school which would train female and male dancers on a professional basis. After a number of lengthy discussions, Nejad was employed as director, Haideh as the principal dancer of the National Ballet Academy of Iran in 1956.
The school was located in the rooms in an old house on Ave Arfa that had been refurbished with lino flooring, full length mirrors and changing rooms. The first qualified teacher, William Dollar, was hired in 1956 and was renowned as a teacher and ballet master in Europe, North and South America, Iran and Japan. Dollar worked closely with Haideh and together they recruited numerous young dancers and arranged a dance performance which proved to be a success which therefore convinced the Fine Arts Department to expand this venture.
After the success of the dance school, in 1958, the Iranian National Ballet company was established. The school opened with enthusiasm and high hopes for achieving impressive results under Nejad’s direction and teaching from Haideh, William Dollar and his assistant Ivonne.
Later in her career, she balanced marriage, family life and the important role of lead choreographer at the Iranian National Ballet Company.
Throughout the establishment of the Iranian Ballet company, both Haideh and Nejad went to their best efforts to “research and cultivate Iranian national folk dances in order not to forget” their heritage. After finding local musicians from neighbouring villages, Nejad arranged folk dances by combining steps from several dances of the same region - like Mrs Cook’s methods when starting out.
بعد از اجراهای موفقیت آمیز آنها که بعد از تولد اولین پسرشان نادر بود، هایده و نژاد در رویدادهای هنری و فرهنگی تهران شرکت می کردند. یک شب در سال هزار و سیصد و سی و پنج در یک مراسم خیریه، آنها با آقای پهلبد مدیر وقت اداره کل هنرهای زیبا آشنا شدند که چیزهای زیادی درباره گروه رقص خانم کوک و شرکت هایده و نژاد در آن شنیده بود و اجراهای آنها را در آنکارا و استانبول دیده بود. پهلبد از آنها پرسید که آیا مایلند مدرسه باله راه بیندازند و به طور حرفه ای این رقص را به هنرجویان آموزش دهند. آنها با این پیشنهاد موافقت کردند و مدتی بعد نژاد به عنوان سرپرست مدرسه و هایده به عنوان معلم رقص در مدرسه باله که یک ساختمان قدیمی تعمیر شده با کف پوش های مناسب اجرا، آینه های سراسری و اتاق های رختکن بود شروع به کار کردند.
ویلیام دالر اولین معلم رقص بود که به عنوان استاد باله در اروپا، شمال و جنوب آمریکا، ایران و ژاپن شهرت داشت. دالر با همکاری نژاد و هایده، تعداد زیادی هنرجو پذیرفتند و اجرای آنها موفقیت آمیز بود و باعث رونق مدرسه باله شد.
در سال ۱۳۳۷ سازمان باله ملی ایران تاسیس شد با این امید و شوق که تحت هدایت و رهبری نژاد و تعلیمات هایده، ویلیام دالر و دستیار او ایوانه، به موفقیت های بیشتری دست پیدا کنند. در دوران تاسیس سازمان، هایده و نژاد مشغول تحقیق و جمع آوری رقص های فولک سنتی ایرانی شدند. آنها با نوازنده ها و موسیقی دانان محلی آشنا شدند و نژاد اجراهای تلفیقی از رقص های محلی مناطق مختلف ایران به وجود آورد. از اجراهای به یاد ماندنی آنها، اجرای رقص کاروان برای ملک فیصل شاه جوان عراق در اواسط دهه پنجاه میلادی بود.
در طی یک دهه بعد، سازمان به کشورهای زیادی برای اجرای رقص های تلفیقی ملهم از سنت های ایرانی و باله غربی دعوت شد شامل بلژیک، فرانسه، آلمان، ایتالیا، ترکیه و پاکستان. یک دهه بعد، تعداد کارمندان و دانشجوهای سازمان افزایش پیدا کرد و اجراهای تلفیقی و مفهومی داشت که مورد اقبال گسترده مخاطبان قرار گرفت. رقص هایی شامل نبرد سهراب و گردآفرید، که اجراهایی الهام گرفته از نقاشی های مینیاتوری ایرانی بود. همچنین نمایش های باله غربی که زیر نظر مربیان خارجی ساخته می شد.
یک دهه بعد، سازمان ملی باله به تالار رودکی نقل مکان کرد. ساختمان دو طبقه رودکی شامل پنج استودیو، اتاق های رختکن و حمام، دفتر کار و اتاق های انتظار بود. با پیوستن مربیان و هنرجویان جدید و موزیسین ها، سازمان نمایش هایی در داخل و خارج ساخت شامل قوی دریاچه، عشق و دلقک، که توسط هایده اجرا شد و مهمترین آنها اجرای کامل نمایش بیژن و منیژه بود که توسط هایده طراحی و توسط نژاد کارگردانی شد. با انقلاب پنجاه و هفت، سالن رودکی به تالار وحدت تغییر نام داد و نمایش باله ممنوع شد. از این مکان برای برگزاری سخنرانی و جشنواره سالانه فجر استفاده می شود. سازمان باله یک ایده موفق بود اما به گفته هایده در کوران حوادث، سرانجامی ناخوشایند پیدا کرد. هایده در کتاب خود می گوید به عنوان یک بالرین ایرانی ، زندگی جالب و کامل و خوبی داشته و هیچ گله و پشیمانی ندارد. او از مادر و همسر خود برای حمایت ها و عشق بی دریغ آنها که باعث شد او به آرزوی خود برسد و یک رقصنده حرفه ای شود، تشکر می کند.
دوای نمایشە سەرکەوتووەکانیان و دوای لەدایکبوونی کوڕی یەکەمیان نادر، هایدە و نەژاد بەشدارییان لە بۆنە هونەری و فەرهەنگییەکان لە تاران ده که رد. شەوێک لە ساڵی ١٣٣٥ لە بۆنەیەکی خێرخوازیدا چاویان بە ئاغای پهلبد کەوت کە ئەوکات بەڕێوەبەری بەشی گشتی هونەرە جوانەکان بوو، و زور ناوبانگی گروپی سه مای خاتوو کوک و به شداری هایده و نژاد بیسته بوو و دابش کردنی سه ما له ئەنقەرە و ئەستەنبوڵی بینیبوو. پهلبد پرسیاری لێکردن کە ئایا حەز دەکەن فیرگه ی بالە دا به مرزینن و ئەم سەمایە بە شێوەیەکی پیشەیی فێری قوتابیان بکەن؟ ئەوانیش بەو پێشنیازە ڕازی بوون و ماوەیەک دواتر، نەژاد وەک بەرپرسی فیرگه و هایدە وەک مامۆستای سەما لە فیرگەی باله،لە بینایەکی کۆنی نۆژەن کراوە و گونجاو ، دەستیان بە کار کرد. ویلیام دالار یەکەم مامۆستای سەما بووە کە وەک وە ستای بالە لە ئەوروپا و ئەمریکای باکوور و باشوور و ئێران و ژاپۆن به ناوبانگ بوو. دالار بە هاوکاریی نەژاد و هایدە ژمارەیەکی زۆر قوتابیانی وەرگرت وسه ما کردنیان سه رکه وتوو بوو و فیرگه ی باله که یان به ناوبانگ کرد.
لە ساڵی ١٣٣٧ ڕێکخراوی نیشتمانی سه مای باله ی ئێران بەم هیوا و حەماسە بۆ بەدەستهێنانی سەرکەوتنی زیاتر لە ژێر ڕێنوێنی و سەرکردایەتی نەژاد و فێرکارییەکانی هایدە و ویلیام دۆلار و یاریدەدەری ئیڤان دامەزرا. هایدە و نەژاد لە سەردەمی دامەزراندنی ئەو ڕێکخراوەدا سەرقاڵی لێکۆڵینەوە و کۆکردنەوەی سەماکانی فۆلکلۆری نەریتی ئێران بوون. ئەوان موزیکژەن و مۆسیقاژەنە ناوخۆییەکان ناسی و نەژاد نمایشی تێکەڵاوی سەمای ناوخۆیی لە ناوچە جیاوازەکانی ئێرانەوە دروست کرد. یەکێک لە نمایشە یادگارییەکانیان، نمایشی سەمای کاروان بوو بۆ شا فەیسەڵ، پاشای گەنجی عێراق، لە ناوەڕاستی سالی پەنجاکانی زایینی بوو.
لە ماوەی دە سال دا ڕێکخراوەک بۆ زۆرێک لە وڵاتان بانگهێشت کرا بۆ نمایشکردنی سەمای تیکە لاو کە لە نەریتی ئێرانی و ڕۆژئاواییەوە ئیلهامیان وەرگرتبوو، کە بریتی بوون لە بەلجیکا، فەرەنسا، ئەڵمانیا، ئیتاڵیا، تورکیا و پاکستان. دوای دە سال، ژمارەی کارمەندان و خوێندکارانی ڕێکخراوەکە زیادی کرد و نمایشی یەکگرتوو و ماناداری هەبوو، کە بە شێوەیەکی بەرفراوان لەلایەن بینەرانەوە پیشوازی کرا. سەما کانی وە ک شەڕی سۆهراب و گوردئافرید، کە ئیلهامیان لە وینە مینیاتوری کانی ئێران وە رگیرا بوو. هەروەها نمایشی سەمای ڕۆژئاوایی بە سەرپەرشتی ڕاهێنەرەکانی بیانی ئەنجامدرا.
دوای دە سال ڕێکخراوی بالە ی نیشتمانی شوێنی گۆری بو هۆڵی ڕودە کی . (بینای دوو نهۆمی ڕۆدە کئ) پێنج ستۆدیۆ ، ژووری جلگۆڕین، حەمام، ئۆفیس و ژووری چاوەڕوانی لەخۆگرتبوو. ڕێکخراوە کە بە بەشداری ڕاهێنەر و خوێندکار و موزیکژەنی تازە، چە ندین شانوی لە ناوەوە و دەرەوەی وەلات ریکخست کە بریتی بوون لە ( قووی دەریاچە، ئەشق و گاڵتەجاڕ) لەلایەن هایدە پێشکەش کرا و گرنگترینیان شانوی بیژەن و مانیجە بوو، کە داریژە رە کەی هایدە و دەرهێنرە کە ی نەژاد بوو. لەگەڵ شۆڕشی ساڵی ١٣٥٧دا هۆڵی ڕودەکی ناوەکەی گۆڕدرا بۆ هۆڵی وەحدەت و شانوی بالە قەدەغە کرا. ئەم شوێنە بۆ وتار و فێستیڤاڵی ساڵانەی فەجر بەکاردێت. تەشکیلاتی بالە بیرۆکەیەکی سەرکەوتوو بوو، بەڵام بە گوتەی هایدە، بەهۆی ڕووداوەکانەوە کۆتایییەکی ناخۆشی هەبوو. هایدە لە کتێبەکەیدا باس لەوە دەکات کە وەک بالێرینایەکی ئێرانی ژیانێکی سەرنجڕاکێش و تەواو خۆشی هەبووە و پەشیمان نییە. سوپاسی دایکی و هاوسەرەکەی دەکات بۆ پاڵپشتی و خۆشەویستی بێ مەرج، کە وای لێکرد خەونەکەی بگات بە ئاوات و ببێتە سەماکاری بە ناوبانگ.
Greater Manchester
In 1979, due to political instabilities, Haideh and Nejad decided to move to Greater Manchester where both their sons were already studying. Though it was a big change, their family continued to grow, and they lived a happy life in Greater Manchester, surrounded by loved ones and friends.
In 2019, aged ninety-three, Nejad died following a short illness, shortly followed by Haideh in 2020 who died peacefully following a stroke. To this day they are fondly remembered by those who knew them.
در سال ١٣٥٧ به دلیل حوادث ناشی از انقلاب، آن دو تصمیم گرفتند به منچستر و نزد دو فرزند خود بروند که مشغول تحصیل بودند. اگرچه این تغییری بزرگ بود اما خانواده آنها باز هم بزرگتر شد و آنها زندگی شادی را در کنار دوستان و عزیزان خود شروع کردند.
در سال 2019، نژاد بعد از یک دوره کوتاه بیماری در گذشت و در سال 2020، هایده بعد از یک سکته مغزی درگذشت. یاد و نام آنها در خاطره مردمانی که می شناختند همواره زنده است
لە ساڵی ١٣٥٧دا، بەهۆی ئەو ڕووداوانەی شۆڕشی گە لانی ئیران هاتنە ئاراوە، ئەو دووانە بڕیاریان دا بچنە مانچستەر و لەگەڵ دوو منداڵەکەیان بژین، کە خەریکی خوێندن بوون. هەرچەندە ئەمە گۆڕانکارییەکی گەورە بوو، بەڵام خێزانەکەیان گەورەتر بوو و لەگەڵ هاوڕێ و ئازیزانیان ژیانێکی خۆشیان دەست پێکرد.
لە ساڵی ٢٠١٩دا، نەژاد دوای ماوەیەکی کورت لە نەخۆشی کۆچی دوایی کرد، لە ساڵی ٢٠٢٠شدا هایده دوای جەڵتەی مێشک کۆچی دوایی کرد. یادەوەری و ناویان هەمیشە لە یادەوەری ئەو کەسانەدا زیندووە کە ئەوانیان ناسیوە.